کرگدن : 
موجودیست زشت ، بد قواره ، سنگین وزن و تا حدودی غیر بهداشتی، ناخوشایند و تنها
تقریبا درون جنگل ، کرگدن های تنها نه دوست دارند و نه دشمن
آنها با شاخ نا کارآمدی که روی دماغ خود دارند نه اهل شکارند و نه گوشت می خورند و نه اصلا اهل اعتنا به زنده و مرده حیواناتند.
آنها تنهای تنها و مایوس و دلتنگ علفهای هرز جنگل را می خورند و به پرندگان کوچک اجازه می دهند تا بر گرده ضخیمشان بیاسایند و پشه های موذی را شکار کنند. کرگدنها این قدیمی ترین موجودات زمین ، این بازماندگان عهد دایناسورها صبورانه جنگلها را در می نوردند و غمگین و دلتنگ از پشت این شاخ زشت به افق دور دست خیره می شوند بلکه انتظار به سر آید و غروب به تاخیر افتاده عهدشان ، دشت را خون رنگ کند...
سخنم تلخ و شاعرانه شد. منظورم اینست که کرگدنها موجوداتی هستند که باید سالها پیش، اندکی پس از دایناسورها زحمت خود را کم می کردند و امروز ما نباید با چیزی جز نام و فسیل کمیاب آنها مواجه میشدیم
اما کرگدنهای غریب و زشت و بی کس ، وجود دارند...

بازگشت کرگدن ، هفته نامه مهر ، شماره197 ، سید علی میر فتاح