گور بابای مردونگی، می خوام تا صبح گریه کنم

از غمی که تو چشماش بود تمام تنم لرزید

داشت از من خدا حافظی می کرد

اما برای سفری که برگشت نداشت

تصمیمش را گرفته بود

شاخه گلی را که خودم برایش گرفته بودم به سمتم گرفت و با لحنی مهربان و لبخندی زیبا گفت:

اینو یادگاری از من داشته باش شاید اخرین دیدار باشه...

بغضم شکست

می دونستم توی فکرش چی می گذره

  نگاه ها مهم نبودند 

هق هق کنان التماسش می کردم:

 تو حق نداری... این زندگی فقط مال تو نیست

حرفم را قطع کرد و با همان لبخند و ارامش گفت: "مال تو هم نیست!"

خشکم زد. نمی دانستم چه بگویم چه بکنم

ادامه داد: "پس هر کاری که خودم بخوام باهاش می کنم"

و من هنوز از ان لحظه می سوزم و اشک می ریزم

هرگز اینگونه وا نمانده بودم

کاش راهی می یافتم که منصرفش می کردم