مدتهاست دلم می خواهد پدرم را در اغوش بکشم

دستانش را ببوسم

یک دل سیر نگاهش کنم

پای حرفهایش بنشینم

و با هم چای بنوشیم

اما 

انگار دیواری بین ماست

چیزی که حتی سلامهایمان را هم سرد و سنگین میکند

تمام دیالوگهای چند ماه اخیرمان فقط در حد چند سلام و خداحافظ خشک و خالی بوده

هر روز سفید شدن موهایش را میبینم

قامتش خمیده تر و چهره اش شکسته تر می شود و من میترسم

دلم برایش تنگ شده

می خواهم با هم بیرون برویم

می ترسم 

می ترسم 

پدر

ناگفته هایم و نا گفته هایت را برای کی گذاشته ایم؟ 

دلیل این فاصله ها چیست

کاش هرگز موهایت سفید نمیشد. کاش همیشه کودک‌می ماندیم و هر وقت خانه می امدی در اغوشت جا میشدیم

پدر 

فارق از هرچه بوده و هست

چه خوب بود که شبها به جای کافه گردی و پارک نشینی 

میتوانستم کنارت بنشینم 

حداقل تماشایت کنم

یا حتی چند کلمه ای صحبت کنیم

بیش از هرکسی و هر چیزی در نیا دلتنگت هستم و دوستت دارم