خلق خراب خانه ای خالی

تورا من چشم در را هم 

بسوزد پدر بی فرهنگی

و حماقت

و بیشعوری ای که

که 

 تورا از من گرفت

و

مهمتر

من را از تو

دلم می سو ز د 

دل م م ی سو‌زد از آهی که میسوزد

و دلم عجیب میسوزد

نه مثل شمع نه مثل فسانه های سهراب و نه فرهاد و نه حتی مجنون

دلم میسوزد از لاله ای لای دندانهای یک بز(شاید هم الاق و گاو...)

و خون میچکد به هنگامه نشخار گلبرگهایت

گل من...

و 

دلم م ی س و ز د

و

دلم تنگ است و حقیقتش را بخواهی نگرانت هم هستم

بسوزد پدر کوته فکری

که خیال کرد کاه و یونجه ای و دریغ 

دریغ که تو بت من بودی 

و

لاله سرخفام سیاره ام بودی و 

من

هشت و اندی سال شازده کوچولویت بودم

حال چه کنم

نشخار گلبرگهایت را چندبار در سینمای سه بعدی خاطره هایم به تماشا بنشینم و خون گریه کنم

اه می سوزد

دلم عجیب میسوزد

گل من

تو بگو به هدیه هایی که برایت گرفته بودم چه بگویم

به این حلقه و ان نگین الماس کوچک 

به لباسهایی که خیالم بارها تنت کرده است و حال گوشه خانه افتاده اند

به دلی که به نامت سند خورده است

به بیماری که تو درمانش هستی

تو بگو

چه بگویم

خلق کلمات تو خالی در این خانه ی خالی خیالی چه دوا کند دردم را که من

می سوزم

عجیب میسوزم