قلب ۱۰

پدر

هفت یا هشت سال پیش بود که رفتم بانک تا سود وام مضاربه ای را پرداخت کنم و تا یک سال دیگر باز پرداختش را تمدید کنم . حتی جور کردن سودش هم راحت نبود. چه برسد به خودش! با یک کارگاه تعطیل! و ساختن دستگاه هایی  که کار ساختشان  را به عنوان جوشکار. طراح فنی. کد نویس برنامه. متخصص برق . لوله کش و ...  تا بازاریابی و فروش و نصبشان را هم به تنهایی انجام می دادم.  مجبور بودم به تنهایی اندازه پانزده نفر کار کنم . تا بتوانم  همین مبلغ را جمع کنم. دقیقا یک سال قبلش بود که تجهیز کارگاه را بر مبنای مبلغ ۶۰ ملیون تومان برنامه ریزی کردم و  حتی بسیاری از وسایل را پیش خرید هم کردم . اما لحظه آخر پدرم که وام را به نامش گرفته بودم گفت ۵۰ ملیون تومان بیشتر پرداخت نکرده اند! و کارگاه من  با کسری ۲۰٪ ی سرمایه اولیه و تورم ناگهانی دیگر هرگز تکمیل نشد! امروز آمده بودم تا سود ۲۵٪ی سالیانه را پرداخت کنم.  که مامور بانک گفت باید مبلغ بیشتری پرداخت کنی! 

-چرا؟ مگر چند درصد حساب کرده اید؟؟؟!!

- ۲۵٪

-خب ! اینکه درسته!

ماشین حسابش را بیرون اورد و روبروی من گذاشت و ۲۵٪ شصت ملیون را حساب کرد!

- اما وام ما که ۵۰ تومن بود!

هنوز نگاه تمسخر امیزش  را در کابوس هایم می بینم  و بعدش که اسناد پرداخت وام را در کامپیوترش نشانم میداد.  و من بهت زده به سمت خانه رفتم.  بهتی که هنوز هم در چشمانم جا خشک کرده.  و پس از ان دیگر هرگز نتوانستم دنیا را مثل قبل ببینم. 

- مادر؟ شما می دانستید که...

سرش را به نشانه تاکید تکان  داد. و من می تکیدم.

- بابا؟ جریان چیه؟ 

- ما یه مقداریشو لازم داشتیم و برداشتیم. 

و آنچه برداشته بود بخش های از باقی مانده های من بود!

با هر آنچه باقی مانده بود در بهتم به خواهرم زنگ زدم. او هم تمام این یک سال همه چیز را می دانست. چیزی جز جواب سربالا و حق به جانب نصیبم نشد. تنها شخص بی اطلاع و غریبه کسی بود که باید وام را پرداخت می کرد! تنها نان آور خانه!‌ تک پسری که گرچه در ۱۵ سالگی تحت عنوان نان خور اضافه از خانه اخراج شده بود توانسته بود در هجده سالگی با کشیدن بار کل خانه اجازه برگشت بیابد.  کسی که در آن روز بخش اعظمی از قلبش را از دست داد. 

ادامه دارد