میزان پیشرفت ما با دارایی های ما نسبتی ندارد. 

پیشرفت امری درونی و وجدانی است که از مجموع تجارب موفقیتها  شکستها و تلاطم های زندگی حاصل می شود. 

پیشرفت واقعی به بینش منجر می شود و هرچه خود واقعیمان را بیشتر بشناسیم ناچار بینش منحصر به فرد تر و خاص تری را نیز تجربه خواهیم کرد. 

و چه بسا انزوایی طلایی را برای ما به ارمغان خواهد اورد. 

این هبوط به سرزمین زیرین وجود همچون شیرجه گلایدر اگر صحیح اتفاق بیفتد سعود بزرگی در پی خواهد داشت که پرواز واقعی روح در ان میسر خواهد شد. 

.....

سنجش پیشرفت با مقیاس های مادی تنها خواب ما را عمیق تر خواهد کرد. به نحوی که نهایتا هرچه بیشتر به دنبال دستاوردی از پس دستاورد دیگر بشتابیم. در لایه های عمیق و عمیق تری از خواب فرو خواهیم رفت. 

چنان که نه تنها بیداری سخت تر می شود. بلکه ترس از بیداری و باور اینهمه بیهوده پیمودن زمان و عمر در مسیر اشتباه. خود مانعی بر گشودن چشم هایمان است. 

و این دقیقا همان بیماری فراگیر و مسری قرن معاسر است.