دریا

«زندگی ابتنی کردن در حوضچه اکنون است»

و گاه میشود که

زندگی یکی دوباری هم روی خوش نشانمان بدهد 

کف دستانش کنار هم بگذارد( مثل تمام قنوتهایما)

و در حوضچه بودنمان شناور کند و بعد ماهی سیاه کوچولوی وجودمان را در دستانش بگیرد از حوض بیرون بیاورد تا ببرد و در دریا رهایمان کند. و گاه انقدر ان لحظه میترسیم و پل پل میکنیم تا از دستان خسیس زندگی همین یک بار هم لیز بخوریم و بیرون بجهیم بلکه به همان حوض کوچک نقاشیمان برگردیم 

من نمیدانم مگر کشف دریای جدیدی از زندگی و احساس چقدر میتواند ترسناک باشد 

من نمیدانم  مگر ان حوض چه دارد که دریا ندارد

من نمیدانم که اصلا زندگی در ان حوض کوچک نقاشی  ایا تا ابد ادامه خواهد داشت؟

مگر زندگی عشق را شور را  اصلا خودش را چندبار به ما پیشکش میکند که ما اینگونه دستش را پس میزنیم

من دلم می خواهد تمام دریاهارا شنا کنم

شاید پریهای دریایی واقعیت داشته باشند 

شاید شهرهای مدفون شده زیر ابهای عمیق را کشف کنم

شاید هم هیچ چیز نباشد 

اما باز هم تجربه فرار از یک کوسه گرسنه و چالش نه گفتن به قلاب ماهی گیر می تواند حس جدیدی از زندگی باشد. زندگی ای که هرگز شاید در یک حوض اتفاق نیفتد 

من اگر روزی نگاهم به نکاهی گره خورد هرگز دل دل نخواهم کرد

من می دانم که تمام ثانیه های عمرم  سریع خواهند گذشت. من هنوز در بهت کودکی هستم که نمیدانم چطور به سی سالگی رسید و به دنبال یافتن معنا در نیمه دوم عمر خویش میگردد

من می دانم که در یک نیمه شب سرد وقتی دلم هوس ابتنی کند باید بی درنگ برهنه شوم و شیرجه ای بزنم 

من میدانم که در یک زمستان سرد و برفی میشود از کوه بالا رفت  به پای ابشاری سرد رسید و با همان لباسهای زمستانه زیر ابشار ایستاد

من میدانم که زیر باران باید رفت و نباید چتر برد. بردن چتر حس نا امنی به باران میدهد. 

من میدانم که زندگی باید کرد 

عاشق باید شد

شیرجه باید زد

من  فهمیده ام که نباید قایق ساخت 

قایق هم دست ردی است به سینه اعتماد دریا

غرق باید شد  

غرق شدن معنای زندگی است. 

و همه اینها به همان شهامت اولی وابسته است

اکر شهامت داشتی و به قنوت خیس زندگی اعتماد کردی  ...