قلب ۶

گاه آنقدر غرق در روزمرگی ها می شوم که فراموش میکنم کارد تیزی در داست دارم . و باید هرچه سریعتر ماموریت خویش را به انجام برسانم. 

زندگی همین است. فراموشی های پی در پی . معلول پیشامدهای ناخواسته و اهداف پوچ ناگهانی. سر تکان دهی  رو زها و ماهها می گذرند و تو دورتر و دورتر می شوی. رسم نا خوشایندی است. انگار تمام هستی دست در دست هم داده تا ما گم شویم و فراموش کنیم. انگار لذت زیارت یآس در اخرین لحظات زندگی در چشمان تک تک آدهما تنها هدف آفرینش بوده و هست. و تمام تلاش ما باید بر بازی نخوردن در چرخانه زمین و منظومه شمسی و کهکشان باشد. انگار تمام این چرخشها هدفی جز گیج کردن ما نداشته اند. و چقدر ما کوچکیم در عظمت چرخش ماه و زمین و خورشید و تمام کهکشان! و وقتی مقیاس زمان را هم در این ابعاد اضافه کنیم. هبوط باور به پوچی ناگزیر می نماید. 

درست است که کارد تیزی در دست دارم و قلبی فاسد در سینه.  و می دانم که باید با کارد قلبم را درآورم. اما هنوز نمیدانم چطور؟ کجا؟ و چگونه!! شاید هم شهامتش را ندارم. نمی دانم . دیگر حتی خودم را هم نمیشناسم. من به هدفم ایمان دارم. و میدانم کار درست چیست. انسانهایی که با خودشان روراست باشند می دانند کجای زندگی هستند و از زندگی کوفتی چه می خواهند.  و من در این لحظه باید از شر این قلب لعنتی راحت شوم. اگر چاقویی پیدا می کردم که توان بریدن استخوانهای دنده ام را داشت لحظه ای امانش نمیدادم. کار من شده کافه گردی.  در کافه ها که نمیتوان از این کارها کرد. در کوچه و خیابان هم نمیشود. این جماعت مسلمان تنها چیزی در دنیا هستند که ازشان وحشت دارم. سخت است یکک عمر با ترس زندگی کردن. با نقاب. با سکوت و خفقان. درد که زیاد می شود. میزند به قلب و بعد از آن نوبت مغز است. کم کم دارد کاراییش را از دست می دهد. اینها آخر مرا راهی تیمارستان می کنند. البته زندگی در بین مجانین باید دلپذیر تر از این  زندان  «بودن» باشد.  گرچه انجا هم آنقدر دارو به خورد ادم میدهند که فکرش کار نکند. و فکرم تنها چیزی است که در این دنیا برایم مانده است. نمی توانم این خانه امن رویا را هم از دست بدهم. هرچند این روند زندگی دارد به زوال عقلم منجر می شود. 

ادامه دارد